اتصالات غیرهمجنس بین فولادهای زنگ نزن آستنیتی و فولادهای کم آلیاژ و کربنی کاربردهای زیادی در صنایع مختلف دارند. استفاده از این اتصالات بیشتر جنبه اقتصادی دارد. وجود هیدروژن در محیط های خورنده می تواند سبب افت خواص مکانیکی اتصالات گردد. در این پژوهش به ارزیابی و مقایسه تاثیر هیدروژن بر اتصالات به وجود آمده بین فولاد کربنی 70Gr-516A و روکش زنگ نزن 321 AISI و روکش زنگ نزن 347 AISI پرداخته شده است. بدین منظور نمونه هایی از جنس فولاد کم آلیاژ تهیه شد و سپس با فولاد زنگ نزن 321 و 347 ER توسط فرآیند جوشکاری قوسی تنگستن-گاز (GTAW) روکش کاری شده است. سپس نمونه های روکش کاری تحت شارژ کاتدی هیدروژن قرار گرفت و جهت مقایسه با نمونه های شارژ نشده از آزمون های فراصوتی، متالوگرافی، سختی سنجی، کوانتومتری، خمش و آنالیز (EDS) میکروسکوپ الکترونی استفاده شد. نتایج بررسی های بعمل آمده نشان می دهد که هردو روکش مقاومت به خوردگی مناسبی نسبت به محیط خورنده از خود نشان دادند، اما با نفوذ هیدروژن و اعمال نیرو، نمونه ها از فصل مشترک شکسته شد، همچنین در فصل مشترک اتصال 70Gr-516A -321AISI پدیده جدایش اتفاق افتاد. به طور کلی نتایج حاصل نشان داد که روکش 347 AISI مقاومت بهتری نسبت به روکش 321 AISI از خود نشان می دهد.

دانلود فایل pdf این مقاله از اینجا

در این تحقیق، تاثیر نانوذرات کاربید سیلیسیم و روش آماده‌سازی سطح زیرلایه بر خواص مکانیکی و رفتار خوردگی پوشش‌های نانوکامپوزیت PU-SiC با ضخامت حدود 40 میکرومتر بر روی زیرلایه فولاد کم‌کربن مورد ارزیابی قرار گرفت. نانوکامپوزیت‌ها به روش اختلاط محلولی تهیه شدند و زیرلایه با روش‌های ماسه‌پاشی و سنباده‌زنی آماده‌سازی شد. اندازه نانوذرات و پراکندگی آن‌ها با استفاده از تصاویر میکروسکوپی الکترونی روبشی گسیل میدانی و تجزیه و تحلیل پراش پرتو ایکس بررسی گردید. خواص فیزیکی و مکانیکی پوشش‌ها با استفاده از آزمون‌های چسبندگی قدرت کندن، ضربه لوله‌ای و سختی‌سنج مدادی، مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی تاثیر پوشش‌ها بر خواص خوردگی فولاد از آزمون‌های امپدانس الکتروشیمیایی و پتانسیودینامیک استفاده گردید. جهت بررسی تاثیر نانوذرات بر ساختار پلی‌یورتان از آزمون طیف‌سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه استفاده شد. نتایج بررسی‌ها نشان داد، با افزودن نانوذرات تا 2 درصد وزنی در پوشش‌های پلی‌یورتان، استحکام چسبندگی تا 50 درصد، سختی از 3H به 5H و مقاومت به ضربه پوشش‌ها حدود 34 درصد افزایش یافت و تغییر چندانی در رفتار خوردگی آن‌ها نسبت به پلی‌یورتان ایجاد نشد. نتایج تجزیه و تحلیل پراش پرتو ایکس و تصاویر میکروسکوپی الکترونی روبشی گسیل میدانی نشان داد نانوذرات تا 2 درصد وزنی به خوبی در زمینه پلی‌یورتان پراکنده شدند. آماده‌سازی سطح زیرلایه به روش ماسه‌پاشی نسبت به روش سنباده‌زنی استحکام چسبندگی را تا 35 درصد بهبود داد ولی مقاومت به ضربه کمتری در پوشش¬ها ایجاد کرد.

دانلود فایل pdf این مقاله از اینجا